Watertochten zijn het soort buitenactiviteiten dat bij ons steeds populairder wordt. Het is niet verwonderlijk: in ons land zijn er veel turbulente bergrivieren, de verbazingwekkende schoonheid van meren en zeeën. Zeilen, roeien, kanoën, kajakken, catamarans, raften, kajakken en raften - de wereld van het watertoerisme is zeer divers. Onlangs is er een nieuw type extreme recreatie verschenen: het overwinnen van obstakels (cascades en watervallen) zonder enige waterscooter, in sommige warmtebesparende pakken. Dit artikel is gewijd aan de organisatie van waterreizen. Hoe anticiperen op alle gevaren en ze vermijden? Hoe bereik je dat delicate evenwicht zodat alle deelnemers aan de campagne sterke emoties ervaren van de oproer van dieren in het wild, en tegelijkertijd weten dat ze zoveel mogelijk worden beschermd?
Ontwikkeling van de route en dienstregelingbeweging
Voorbereiding op een watertocht vereist niet alleen kennis van het gebied, maar ook rekening houden met klimatologische en weersomstandigheden, de samenstelling van toeristen, hun ervaring en uithoudingsvermogen, en de keuze van het vaartuig. Niet alle rivieren zijn geschikt om te reizen: ondiep water, struikgewas, lage bruggen en dammen zijn vaak te vinden op ondiepe. In grote watergebieden vormen grote schepen een gevaar. Bergrivieren die geschikt zijn om te raften, worden op basis van hun complexiteit in punten ingedeeld: van één (de gemakkelijkste) tot zes (de meest extreme). Hiermee moet rekening worden gehouden bij het kiezen van een team voor een wandeling. Door klimatologische en vooral weersomstandigheden kunnen aanpassingen worden gedaan aan de moeilijkheidsgraad van de geplande route. Als er beginners in de groep zijn, moet u geen rivieren kiezen waarvan de helling meer dan 1,5 m per kilometer bedraagt. Als u van plan bent om tegen de stroom in te gaan, moet u in secties met een elevatiehoek van 1-1, 2 m van tevoren bedrading maken, aan het touw trekken of palen ophangen. Het is ook noodzakelijk om plaatsen te voorzien voor h altes en overnachtingen.
Organisatie van een watertocht
De persoon die verantwoordelijk is voor de reis moet een grondige inspectie van het vaartuig uitvoeren. In tegenstelling tot wandeltochten, op het water, moeten alle deelnemers zich één team voelen, klaar om het gevaar voor het leven het hoofd te bieden. En omdat de discipline zwaar moet zijn, zoals in het leger. Er moet een voorbereidende briefing worden gehouden, waarin de deelnemers vertrouwd moeten worden gemaakt met het beheer van het vaartuig, hun acties in geval van nood moeten bespreken en de verantwoordelijkheden onder de teamleden moeten verdelen.
De veiligheid van waterreizen hangt grotendeels af van de gecoördineerde acties van de hele groep. Als er beginners in het team zijn, zet ze dan in een kajak of kajak met een ervaren toerist. Hoe uitstekend uw boten ook zijn, neem de reparateur van de groep mee op uw wandeling. Dingen zoals reservepeddels, dun rubber voor pleisters, lijm en een pomp zijn een must.
Tijdens de wandeling
De organisator en kapiteins van individuele kajaks, catamarans of vlotten moeten navigatieborden langs de kust en in het watergebied zelf kunnen lezen, de elementaire gedragsregels op het water kennen. Op grote rivieren is het noodzakelijk om dicht bij de kust te blijven, omdat de beweging van binnenschepen en stoomboten, gemotoriseerde schepen een golf creëert die gevaarlijk is voor lichte punters. Wanneer u stopt voor de nacht, is het noodzakelijk om alle waterscooters aan land te trekken en ze ondersteboven te keren. De uitrusting van een toerist die op watertochten gaat, moet diverser zijn. Hij moet onder andere roeihandschoenen inslaan, een waterdichte hermetische tas, waar hij een volledige set kleding en schoenen in kan doen. Producten die beschadigd kunnen raken door contact met water zijn verpakt in plasticfolie. Zwaardere ladingen worden in het achtercompartiment geplaatst en lichtere ladingen worden in de boeg geplaatst. Persoonlijke bezittingen van toeristen zijn vastgebonden aan ballonnen. Op catamarans is het belangrijk om de bagage zo te verdelen dat de belasting aan stuurboord en bakboord gelijk is.
Beweeg langs de route
Waterreizen moeten zo plaatsvinden dat de organisator dat kanzien en bevelen geven aan de kapiteins van individuele kajaks of catamarans. Het tempo van het werken met roeispanen wordt bepaald door de frontroeier. Tegelijkertijd stuurt de kapitein of zijn assistent het schip. Op kalm water kunnen kajaks of kajaks in een "kudde" bewegen, maar bij snelle stroming moeten ze in één lijn staan. Op een ondiepe plek waar scherpe stenen en een chaotische golf gevaarlijk kunnen zijn voor een kajak, geeft de leider (op de eerste boot) het commando: "Line up in the wake column." Alle schepen staan opgesteld met een afstand van één of twee rompen en volgen de leider van de campagne. Als de catamaran aan de grond loopt, wordt deze uitgeladen, aan een touw geleid (of met de hand gedragen) en opnieuw gevuld met bagage. In extreme gebieden verlaat het team het schip en passeert het langs de kust. De boot wordt vervoerd met een sleep of aan een touwtje. De assistent-organisator sluit de colonne boten. Hij zou ook een gereedschapstas voor reparatie moeten hebben.
Persoonlijke beschermingsmiddelen
Watertochten hebben hun eigen bijzonderheden. Naast een reserve set kleding dient elke deelnemer in het bezit te zijn van een reddingsvest of een kurk/schuimgordel. Als de reis langs een stormachtige bergrivier plaatsvindt, is een motorhelm vereist om het hoofd te beschermen tegen het raken van stenen. Stroomopwaarts wandelen wordt geassocieerd met actief roeien en daarom zijn wanten met gesneden vingers nodig. Er moet ook aan worden herinnerd dat, in tegenstelling tot wandelen, in het water de belasting niet op de benen ligt, maar op de spiergroepen van de schouders, borst, armen en rug. In de EHBO-doos moet u een verdovende en verwarmende crème hebben.
Noodgevallen in de watertocht
Reizen op het water, en vooral raften op bergrivieren, is tot op zekere hoogte een extreme vorm van recreatie. Daarom moeten alle deelnemers aan de campagne psychologisch voorbereid zijn op het feit dat hun boot zal kapseizen en dat ze zelf in koud en stormachtig water terecht zullen komen. Verwarring en bezwijken voor gevaar zijn even schadelijk als het overschatten van iemands capaciteiten. Al voor aanvang van de tocht is het noodzakelijk om met alle deelnemers alle mogelijke calamiteiten in de waterreis te “verliezen”. Het is noodzakelijk om het algoritme van acties van het hele team en het slachtoffer zelf in dit of dat gevaar te automatiseren. Het is zelfs raadzaam om in het water te oefenen, de vaardigheid te ontwikkelen om een reddingslijn te werpen en te ontvangen, te kajakken, in een reddingsvest te zwemmen in een ruwe stroming, enz.
